بدون شک هیچ جامعه طبقاتی از جمله پیشرفته ترین کشورهای سرمایه داری نه تنها ستم بر زن را از بین نمی برد بلکه آن را در خدمت به تداوم سیستم ستم و استثمار خود حفظ می کند. روشن است که در جوامع سرمایه داری روابط مرد سالارانه را نمی توان از طریق فرمان ها و حتی وضع قوانین از بین برد. چرا که این مناسبات از طریق روابط زیربنایی پیوسته تولید و بازتولید می شوند. بنابراین برای از بین بردن انقیاد زنان و روابط مردسالارانه باید مناسبات تولیدی استثماری را از بین برد. زنان زمانی به معنای واقعی از انقیاد مناسبات و روابط اجتماعی مردسالارانه رها خواهند شد که طبقات و مناسبات استثمارگرانه و ستم گرانه از بین برود.
سازمان ملل پیش تر هشدار داد که در زمستان سال جاری، حدود ٣۴۵ هزار نفر در غزه با خطر قحطی شدید مواجه می شوند! گرسنگی و تشنگی دادن به مردم غزه، در کنار بمب و موشک و گلوله، سلاح خوفناک دیگری است در دست رژیم فاشیست و صهیونیست اسرائیل و حامیان امپریالیستس، برای ادامۀ نسل کشی در فلسطین!
حساسیت و هوشیاری زنان، که نه تنها به عنوان نیمی از اقشار جامعه همراه با مردان، اشکال مختلف ستم را تجربه کرده اند، بلکه به واسطۀ «زن» بودن همواره تحت ستم مضاعف جنسیتی هم بوده اند، برای شنیدن صدای پای سرکوب و دیکتاتوری؛ بسیار بالاتر است. تجربۀ جمهوری اسلامی و مقاومت سراسری زنان در اسفند ۵۷ یادآور این واقعیت است و حالا بار دیگر حضور اعتراضی و حساسیت زنان ڕۆژآوا که هم ستم ملی و هم ستم جنسیتی را تجربه کرده اندِ تأییدی ی بر این مدعاست.
لیلا حسین زاده در بخشی از مصاحبه می گوید، ویژه خواندن اخراج از دورۀ کارشناسی برای یک دانشجو، در حال حاضر و در میان امواج سهمگین سرکوب که شدیدترین نوع آن یعنی حکم اعدام رو داره در بر می گیره، گفتن از چنین چیزی، نا عدالتی در گفتاره. ... همه امیدم اینه که مهمترین متحدان انقلاب و عاملان انقلاب در ایران، هم رزم طبقۀ کارگر در این سرزمین، که ملل تحت ستم و جنسیت های تحت ستم و مذاهب تحت ستم هستند، امکان شکلی از اتحاد برای رسیدن به یک دمکراسی در معنای واقعی کلمه رو ممکن بکنند.
پنجشنبه ۶ ام دی ماه، مصادف بود با هفتمین سالگرد حرکت شجاعانۀ ویدا موحد که آغاز گر فصلی دیگر از مبارزات زنان علیه حجاب اجباری شد. ویدا که در یک پرفورمنس ابتکاری برسکویی در خیابان انقلاب ایستاد و روسری خود را بر چوب آویخت، بیست دقیقه بعد بازداشت شد ولی زنان بیشماری از سنین مختلف و در جای جای کشور با ادامۀ این مبارزه، علیه حجاب اجباری قیام کردند و مبارزات زنان خیابان انقلاب را رقم زدند. زنان ایران مبارزه علیه جمهوری اسلامی را با اعتراض به حجاب اجباری و قوانین زنستیزانه حکومت، از فردای قدرت گیری این نظام آغاز کردند، اما حرکت ویدا، نقطۀ عطفی در این مبارزات بود که اعتراضات آنان را از شکل تدافعی به شکلی تعرضی ارتقا دارد و زمینه را برای مبارزات جسورانه، رادیکال و انقلابی زنان در قیام ژینا مهیا ساخت. مبارزاتی که همچنان ادامه دارد و می رود تا حجاب اجباری را با کلیت نظام زنستیز و فاشیست جمهوری اسلامی در هم کوبیده و به زباله دان تاریخ بسپارد.
میگه : پس ما چی هستیم؟ ما اینجاییم و هیچ‌کجا نمی‌ریم و ایستاده‌ایم برای آزادی!
هیزم تو آتیش شما نمیریزم نوچه های دیکتاتور، بذرتفرقه ریختین؟خشکتون میکنم از بیخ تا بُن، قدجنگ با من نیستید سایبری های آماتور، رو میکنم دستتون رو جمع میکنم این داستانو، نقاب برانداز رو بردار تو تو تیم ما نیستی، آب زیر کاهی نفوذی دستِ کثیفت زیر میزی، ما شکوه اتحادیم،از مسلمون تا آتئیستیم مشت گره کرده ای ک برا اربابت آماده میشه، ما کوه نور اتحادیم، مرگ هر نوع اختلافیم سجده به پرواز می کنیم، آزادی خواه یه قبله داره هیچ جوری خریدنی نیستیم، نه مثل شما که حزب بادید سرباز جنگ زرگری، تو چرک رو اسکناسی اشتباهی تو کار نیست، دم خروساون برق زد پس جنگ داخلیت از جهل نبود. ممکن نیست این حجم از جهل قطعا وصله، اونی که زمین بازی رو عوض کرد چه نقاب دمکرات زده باشه، چه سلطنت طلب
این ترانه از تیکن جاه فاکولی، هنرمند اهل ساحل عاج، در سال ۲۰۰۷ منتشر شد. او در این اثر با استفاده از سبک رگی، که ریشه در جامائیکا دارد و برای بیان مسائل اجتماعی و سیاسی به‌کار می‌رود، به موضوع تقسیم جهان می‌پردازد.
اعضای جنبش خودجوش زنان معترض افغانستان در واکنش به منع تحصیل دختران در انستیتیوت‌های علوم طبی می‌گویند که طالبان در پی نابودی موجودیت، هویت و جنسیت زنان از افغانستان هستند. این جنبش سازمان ملل، اتحادیه اروپا و نهادهای مدافع حقوق بشر را به دلیل سکوت‌شان در برابر نقض حقوق زنان از سوی طالبان، شریک این جنایات می دانند. جنبش خود جوش زنان معترض افغانستان، به درستی به شراکت سازمان های امپریالیستیِ مدعی حقوق بشر، در جنایات طالبان علیه زنان و سایر آحاد جامعه اشاره کرده اند؛ اما نکته ای که این زنان از بیان آن غافل مانده اند این است که طالبان حکومتی است که توسط امریکا و سایر کشورهای امپریالیست به قدرت رسید و این شمشیر سرکوب این کشورهاست که از آستین طالبان بر فرق سر زنان در افغانستان فرود می آید؛ بنابراین طبیعتا نمی توان و نباید منتظر حمایت سازمان های حقوق بشری امپریالیستی برای مقابله و مبارزه با این شمشیر بود. زنان افغانستان تنها با اتکا بر نیروی خود و همبستگی با سایر زحمتکشان و ستمدیدگان است که می توانند و باید برای سرنگونی انقلابی طالبان و رهایی خود مبارزه کنند.
روز ۱۶ آذر در ایران یادآور یک رویداد تاریخی در سال ۱۳۳۲ است که در آن سه دانشجوی دانشگاه تهران به نام‌های مصطفی بزرگ‌نیا، احمد قندچی، و آذر شریعت‌رضوی در جریان اعتراضات به دخالت‌های سیاسی خارجی و بازگشت روابط ایران و بریتانیا، با یورش سرکوب‌گرانۀ نیروهای امنیتی به دانشگاه، به قتل رسیدند. این رویداد در دانشکده فنی دانشگاه تهران و پس از کودتای ۲۸ مرداد رخ داد، زمانی که فضای سیاسی کشور سرشار از اعتراضات و مخالفت با سرکوب آزادی‌ها بود. از آن زمان، ۱۶ آذر به نمادی از مبارزات دانشجویان در برابر ستم، استثمار و استعمار تبدیل شده و به‌عنوان روز دانشجو گرامی داشته می‌شود. دانشگاه، نه تنها در دوران خیزش ژینا و دهه های اخیر بلکه در تمامی طول تاریخ خود، همواره یکی از عرصه های اعتراضات و مبارزات انقلابی بوده و هست و دانشجویان مبارز، به درستی با تعهد خود بر تداوم این مبارزات و زنده نگاه داشتن روحیۀ اعتراضی، روز دانشجو را گرامی می دارند.