ياد جانباختگان قتل عام سال 67 گرامی باد!
زخمی هميشه تازه!
16 سال از قتل عام زندانيان سياسی توسط اسلاميون حاكم بر قدرت در ايران گذشت، اما اين قتل عام جنايتكارانه چون زخمی فراموش ناشدنی بر پيكر مردم ما باقی است. زخمی كه تنها مرحمش سرنگونی رژيم جمهوری اسلامی و محاكمه و مجازات آمرين و عاملين اين جنايت است.
16 سال از قتل عام هزاران زندانی سياسی انقلابی و كمونيست می گذرد، اما خاطره و ياد آنان در ذهن مردم ما هم چنان جاری است چرا كه آنان سمبل جامعه ای متفاوت و آينده ای روشن و تابناك اند.
آنان سمبل مقاومت و مبارزه مردم ايران عليه رژيم جمهوری اسلامی اند. آنان تاريخ سرفرازی مردم ما در مقابل يكی از ارتجاعی ترين و ضد انسانی ترين حكومت های معاصرند. آنان رويايی در سر داشتند كه به جانشان گره خورده بود. حكام اسلامی ناچار شدند هم چون صدر اسلام با اتكا بر شمشير و خون بر مردم حكومت كنند. شمشير و خون در مقابل بهترين فرزندان جامعه كه حاضر نشدند ذره ای در مقابل مرتجعين كوتاه بيايند و سازش كنند.
بسياری از آنان مبارزين زنی بودند كه بر بال های انقلاب 57 در فضای سياسی كشور به پرواز درآمدند، زنجيرهای سنت را شكستند، ترانه آگاهی خواندند و در زندانها ی قرون وسطايی تحت شديدترين شكنجه ها قرار گرفتند اما شوق پرواز را فراموش نكردند و با اهدای جان خود شوق پرواز را در خاطره ميليونها زن شكفتند.
امروز نسل جوان انقلابی تولد يافته است، نسلی كه خواب حاكمان اسلامی را برهم زده است. نسلی كه اينك به ميدان آمده، تشنه آگاهی است و تاريخ نسل قبلی خود را در گلزار خاوران و هزاران گور بی نام جستجو می كند. نسلی كه تولدش مرگ جمهوری اسلامی را خبر می دهد. نسلی كه بسياری از آنان فرزندان و نزديكان هزاران انقلابی و كمونيستی هستند كه جان خود را فدای مقاومت و مبارزه ای كردند كه نويد رهايی و آزادی مردم ما را در برداشت. نسلی كه همراه با دهها هزار خانواده زندانيان سياسی قتل عام شده در پی زنده نگهداشتن خاطره اين مقاومت و آرمانخواهی شگفت آور است.
خاطره مقاومت و شكست ناپذيری زندانيان سياسی بخش مهمی از مبارزه برای سرنگونی رژيم اسلامی است. رژيم اسلامی سالهاست كوشيده تا فراموشی خشونت باری را به مردم تحميل كند. آنها می خواهند اين خاطره به ذهن نسل جوان راه نيابد. چرا كه اين خاطره به ساختن دنيايی ديگر گره خورده است. حكام اسلامی خيال می كردند كه با حذف فيزيكی هزاران زندانی سياسی می توانند آنان را از تاريخ حذف كند و پيوند نسل قبل با نسل تولد يافته كنونی را قطع كنند. رژيم اسلامی در توطئه از بين بردن حافظه تاريخی مردم تنها نيست. برخی از روشنفكران نيز كه دنباله رو دارودسته خاتمی شدند و شعار آشتی ملی و فراموش كردن گذشته را دادند، در حقيقت آب به آسياب حاكمان اسلامی ريختند. بخشی از اينان كه در جنبش زنان فعالند تحت توجيهات تئوريك شعار «تساهل» يا همزيستی با رژيم اسلامی را در ميان زنان موعظه كردند. اينان همزيستی با رژيمی را كه مرتكب اين جنايت شده است را تبليغ كردند و شايد به نشانه همزيستی با مرتجعين اسلامی در مورد اين جنايت سكوت اختيار كردند. اين گروه زنان كه از تريبون نسبتا وسيعی برخوردارند، هرگز كشتار 67 را مطرح نكرده اند. چرا كه خوب می دانند كه برای همزيستی با اين رژيم و ضديت با ايده انقلاب كردن بايد در پيكار خاطره ها، در كنار حكام اسلامی قرار گيرند. اين زنان برای تحكيم ائتلاف و همكاری خود با دوم خردادی ها شعار« فراموش كنيم» را در برنامه خود قرار دادند چرا كه دوم خردادی ها خود از مجريان و عاملان جنايات دهه 60 و قتل عام 67 هستند كه امروز لباس روزنامه نگار و منتقد جناح محافظه كار بر تن دارند. عده ای ديگر از فعالين جنبش زنان در ايران كه فعاليت های خود را در حصارهای تنگ فعاليت ان جی اويی محدود كردند، نيز لزومی به يادآوری اين جنايات ومقاومت زنان زندانی سياسی نمی بينند. چرا كه حماسه جاودانی زنانی كه شكنجه گران اسلامی را به زانو درآوردند، خاطره پرواز در افق های وسيع و گسترده رهايی زنان است.
آن سوی پيكار خاطره ها دهها هزار خانواده قتل عام شدگان 67 و كليه كسانی كه از آغاز قدرت گيری رژيم اسلامی به قتل رسيدند، ايستاده اند و سالها زير ضرب و شتم پاسداران رژيم ياد آن مبارزين را بر سر گورهای جمعی بی نام و نشان زنده نگهداشته اند. هزاران دختر و پسر جوانی كه خاطره پدران و مادران و ساير نزديكان خود را با شكوفه باران گورهای آنان پاس داشته اند.
اكثريت مردمی كه از حاكمان اسلامی تنفر دارند و جنايات امروز آنها را با جنايات سالهای پيشين يكی می دانند و می دانند جمهوری اسلامی فقط با سركوب و قتل و زندان و شكنجه می تواند به حيات خود ادامه دهد.
گراميداشت جانباختگان 67 نه برای سوگواری است و نه برای افسوس خوردن گذشته، بلكه برای ساختن آينده است. آينده ای كه پرچمدار آن زنان و مردانی است كه جسورانه در جستجوی آگاهی و فرا گرفتن درسها و تجارب نسل گذشته اند، نسلی كه گلزار خاوران را شكوفه باران می كند نسلی كه كنجكاوانه و با حيرت و شگفتی به درجه از خودگذشتگی و جسارت مبارزين جوان نسل قبلی خود می نگرد. نسلی كه با اشتياق به تاريخ نسل قبلی خود گوش می سپارد و اشتياق شنيدن هرچه بيشتر اين تاريخ را از بازماندگان نسل قبلی دارد.
نسل جوانی كه می خواهد آينده را بسازد. در هر خشتی كه بنا می نهد، نقش انقلابيون جوان نسل پيشين را می بيند قهرمانان نسلی كه در بيدادگاههای جمهوری اسلامی جانانه مقاومت كردند و با عشق به جهانی عاری از ستم و استثمار در حاليكه سرود رهايی بر لب داشتند بر چوبه های دار بوسه زدند.
يادشان گرامی و راهشان پر رهروباد!
سازمان زنان هشت مارس (ايرانی، افغانستانی)
شهريور 1383