درود بر زنان مبارز که در صف اول مبارزه علیه طالبان ایستاده‌اند!
درود بر زنانی که با همه وحشی گیری‌های طالبان به خیابان‌ها آمده‌اند و بر سر خواسته‌های خود هم چون: نه به پوشش اجباری، زنان افغان دیگر برده نمی‌شوند، ما زنان با دانش و آگاهی برای خواسته‌های خود می‌جنگیم و… ایستاده اند. این زنان پیشرو، چنان رسا و طنین‌انداز صدای میلیون‌ها زن تحت ستم افغانستان را فریاد زده‌اند که صدای اشان مرز‌ها را در نوردیده و به گوش مردم جهان رسیده است.
درود بر زنانی که با مبارزات اشان در چند روز اخیر در هرات، کابل، مزار شریف و… روحیه مبارزاتی را در جامعه دمیدند و زمینه ساز پیوستن دیگر اقشار و طبقات جامعه علیه طالبان و اربابان منطقه ایشان شدند. طالبان این نیروی متحجر ضد زن به اعتراضات زنان هجوم برده و تلاش می‌کند آنان را با اعمال خشونت‌های وحشیانه، شلیک تیر هوائی، ضرب و شتم متواری کند، اما زنان عزم کرده‌اند که از خواسته‌های خود، از نفرت و انزجارشان در مقابل طالبان زن ستیز کوتاه نیایند.
امروز راهپیمائی مردان و زنانی که در خیابان‌های کابل با فریاد شعارهائی هم چون «امارت اسلامی نمی‌خوایم»، «مرگ بر پاکستان»، «زنده باد آزادی» و… سر دادند و هم چنان این راهپیمائی‌ها ادامه دارد، به واقع بازتاب دهنده خشم مردمی هستند که نمی‌خواهند یک بار دیگر زیر یوغ طالبان این نیروی بنیادگرای اسلامی سرسپرده پاکستان بروند.
علاوه بر افغانستان، امروز تهران شاهد راهپیمائی مردان و زنان افغانستانی مقیم ایران بود که در برابر کنسولگری پاکستان با شعارهای مرگ بر طالبان، مرگ بر پاکستان، مرگ بر امارت اسلامی و… نفرت خود را از پاکستان و طالبان نشان دادند.
در شرایطی که همه قدرت‌های بزرگ امپریالیستی و به طور مشخص امپریالیسم آمریکا در برابر دخالت‌های پاکستان و بمباران پنجشیر و سرکوب مردم، سکوت کرده اند، مبارزاتی که در حال حاضر مردم در افغانستان و افغانستانی‌های مقیم ایران علیه پاکستان و طالبان پیش می‌برند، از اهمیت به سزایی برخوردار است.
زنان در ایران به یاد دارند که قدرت گیری رژیم جمهوری اسلامی با حجاب اجباری و سرکوب آنان آغاز شد. زنان هم، اولین گروه اجتماعی بودند که صدای پای استبداد دینی را شنیدند و مبارزه گسترده خود را آغاز کردند. سازماندهی ۶ روز راهپیمائی به یادماندنی در ۸ مارس سال ۱۳۵۷، علیه حجاب اجباری، آغاز مقاومت و مبارزه‌ای بود که ادامه آن را تاکنون ممکن ساخت. اما متاسفانه در آن روز‌ها زنان از جانب نیروهای مترقی، مبارز و انقلابی به خاطر دیدگاه‌های انحرافی، حمایت نشدند و تنها ماندند. نگرش غلط در مورد موضوع زنان و حجاب اجباری در آن دوره، باعث شد که آن‌ها قادر نشوند مبارزه علیه حجاب اجباری و سرکوب زنان را بخش مهمی از پیشبرد مبارزه علیه همه گونه ستم و استثمار در جامعه بدانند.
امروز این تجارب در رابطه با زنان در افغانستان و زنان افغانستانی مقیم ایران نه تنها از جانب نیروهای مبارز و انقلابی افغانستانی، بلکه باید از جانب همه فعالین، نیروها و سازمان‌های مبارز و انقلابی در ایران نیز با پیوستن به این مبارزات، به کار بسته شود.
این واقعیت باید در نظر گرفته شود که مبارزه علیه رژیم جنایتکار و به شدت شونیستی و ضد افغانی جمهوری اسلامی، این اولین رژیم طالبی و داعشی در منطقه، جدا از مبارزات زنان و مردم افغانستان نیست!
بلند کردن پرچم مبارزاتی زنان افغانستان علیه طالبان، علیه همه قدرت‌های امپریالستی و در راس آن آمریکا، علیه پاکستان و همه نیروهای ضد زن و پدر/مردسالار، بخش جدا ناشدنی از مبارزه زنان در ایران علیه رژیم زن ستیز جمهوری اسلامی و همه زنان در سراسر جهان است.
سازمان زنان هشت مارس (ایران-افغانستان)
۷ سپتامبر ۲۰۲۱
نشریه هشت مارس شماره ۵۴
اکتبر ۲۰۲۱/ مهر۱۴۰۰