گزارشی از راه‌پیمایی سه‌روزه‌ی کارزار زنان به مناسبت روز جهانی زن
و شرکت تشکل «مبارزه برای جهانی بدون مرز» در این راه‌پیمایی
با فرارسیدن 8 مارچ روز جهانی زنان شور و هیجان مبارزاتی سه روز متوالی خیابان‌های بروکسل، دن‌هاگ (لاهه) و هامبورگ را در برگرفت. این شور و هیجان توسط زنانی برپا شد که مصمم بودند پرچم مبارزه با زن‌ستیزی رژیم بنیادگرایی اسلامی را همچنان در اهتزاز نگاه دارند. این زنان عزم خود را جزم کرده بودند تا نشان دهند در مقابل خشونت‌های دولتی و قانونی تمکین نکرده بلکه مبارزه با آن را به خشمی انقلابی بدل خواهند کرد و نقش مهم و تعیین‌کننده‌ی خود را به همراه زنان جامعه در انقلاب آینده ایفا خواهند نمود.
اینان زنانی هستند که کارزاری بپا کرده‌اند، کارزاری برای مبارزه علیه زن‌ستیزی، علیه خشونت‌های دولتی و اجتماعی و خانگی. اگر فرمان خمینی در چهل سال پیش برای حجاب اجباری اعلام جنگ رژیم اسلامی علیه زنان بود، خیزش زنان در 40 سال پیش اعلام جنگ زنان علیه خمینی و رژیم مرتجع‌اش بود.
فعالین «مبارزه برای جهانی بدون مرز (افغانستان ـ ایران)» با برافراشتن پرچم سازمان و پخش جزوه‌ای از منتخب مقالات و اعلامیه‌ها و سهم گرفتن در تمام عرصه‌های مبارزاتی سه‌روزه‌ی کارزار، همبستگی و تعهد مبارزاتی‌شان را با زنان انقلابی ایران نشان داده و پیوندشان را با جنبش انقلابی زنان، استحکام بخشیدند.
روز اول در هامبورگ:
راه‌پیمایی سه‌روزه‌ی کارزار، روز چهارشنبه ۶ مارچ در شهر هامبورگ آلمان در مقابل قنسولگری جمهوری اسلامی ایران آغاز گردید.
گروه‌هایی از زنان و مردان مبارز از کشورها و یا شهرهای دور و نزدیک خود را از شب قبل به محل رسانیده بودند. برای رسیدن به هدفی مشترک و شرکت در مبارزه‌ای به‌یادماندنی، شعارها و پلاکاردهای‌شان را آماده کرده بودند. متانت و استواری نشانگر عشق به آزادی و رهایی این رفقا بود که شور و شوق و جوش‌وخروش بی‌نظیری را در آن‌ها ایجاد نموده بود. این مبارزان مصمم برای رسیدن به قنسولگری، دقیقه‌شماری می‌کردند.
با آغاز تظاهرات زمان مسعودی از طرف سازمان‌دهنده‌گان این کارزار پیام آغازین این راه‌پیمایی را قرائت کرد؛ و سپس پیام‌های متعددی ازجمله پیام سازمان زنان هشت مارس، حزب کمونیست ایران و چند نیروی دیگر ارائه شد. امواج پرخروش به‌پیش رفت و این مبارزه فشرده و متراکم سمبل تعهد و استواری در رسیدن به هدف سرنگونی نظام حاکم بر ایران بود. عابرین با دیدن زنان ملبس با تی‌شرت‌هایی که بر آن لوگوی کارزار زنان با دو شعار «چهل سال مبارزه‌ی زنان در ایران» و «اگر زنان رها نباشند، هیچ‌کس نیست!» با کنجکاوی به ما نزدیک می‌شدند و با آگاهی از درد مشترکی که تمام جوامع بشری را فراگرفته شعارهای ما را زمزمه می‌نمودند و اعلامیه‌های کارزار را می‌قاپیدند.
مرگ بر ساختمان قنسولگری سایه افکنده بود و بغیر از سربازان محافظ آلمانی کسی در آن حوالی دیده نمی‌شد. نیروهای شرکت‌کننده دسته‌دسته به جمع ما می‌پیوستند، همدیگر را در آغوش می‌گرفتند و بر قدرت و توانمندی جنبش می‌افزودند. در همان روز نیز در محل دانشگاه هامبورگ مراسمی نیز برگزار شد که علاوه بر اجرای برنامه‌ی هنری مثل رقص و موسیقی و تئاتر، به معرفی تعدادی از زنان انقلابی و مبارز ایرانی و بین‌المللی پرداخته شد. در این میان از لیلا پرنیان خواسته شد که به معرفی کارزار بپردازد که او در این گفتار در مورد نقش زنان در مبارزات علیه جمهوری اسلامی و این‌که چگونه زنان اولین نیروی اجتماعی بودند که صدای پای فاشیسم اسلامی را شنیدند و این‌که چگونه خیزش زنان علیه حجاب اجباری سنگِ بنای جنبش نوین زنان را بنا نهاد و به‌این‌ترتیب مقاومتی شکل گرفت که همچنان ادامه دارد، سخن گفت. او در ادامه گفت که ادامه‌ی این مبارزه در قالبِ زنان خیابان انقلاب جلوه‌گر شد. زنان خیابان انقلاب در دی‌ماه 96 حجاب اجباری را نه با مطالبه بلکه با مبارزه‌ی خود لغو کردند. لیلا پرنیان همچنین در معرفی کارزار اعلام کرد که کارزار زنان در مقابل آنانی‌ست که تلاش داشته و یا دارند به نام زنان چوکاتِ* جمهوری اسلامی را حفظ کنند و یا از امپریالیست‌های آمریکایی بخواهند که موقعیت زنان ایران را عوض کنند. او گفت صدای کارزار، صدایی دیگر است صدای همهی زنانی است که هیچ منفعتی در بقای رژیم ننگین جمهوری اسلامی ندارند، صدای بخش رادیکال و انقلابی زنان است.
روز دوم راه‌پیمایی در دن‌هاگ (لاهه):
صبح زود روز 7 مارچ به‌طرف دن‌هاگ حرکت کردیم تا به آنانی که راه‌پیمایی در این شهر را سازمان‌دهی کرده بودند و منتظر ما بودند بپیوندیم. هفت ساعت با اتوبوس در گرماگرم سرود و شعرخوانی و بحث‌های چندنفره و دونفره به‌سرعت گذشت. سازمان‌دهی تظاهرات در مرکز شهر دن‌هاگ (لاهه) و سپس راه‌پیمایی و گردهم‌آیی در آخر در هوایی با باد شدید و طوفانی، طوفانی را بر ضد رژیم زن‌ستیز جمهوری اسلامی بر پا کرد. هنرمندان ایرانی با آهنگ‌های انقلابی و شورانگیز بر شور و خروش شرکت‌کننده‌گان، افزودند.
نیروهای شرکت‌کننده پلاکاردهای «جمهوری اسلامی سرنگون!»، «نه به حجاب اجباری!»، «حق کار و حضانت»، «حق طلاق، حق ماست!»، «حق زن ملی نیست، جهانی است!»، «بدن من حق من است، نه هیچ دولت، نه هیچ مذهب و نه هیچ فردی!»، «دست مذهب از زندگی زنان کوتاه!»، «حق سقط‌جنین!» و ... را به دست گرفته و شعارهای که از تریبون سر داده می‌شد را با صدای بلند و قوی، تکرار می‌کردند.
شرکت تعداد بیشتری از زنان و مردان افغانستانی در این بخش از راه‌پیمایی جلب نظر می‌کرد. پس از خوش‌آمد گویی توسط فریدا فراز از فعالین کارزار و شعارهایی که بر شور و هیجان شرکت‌کننده‌گان می‌افزود برنامه با اجرای یک موسیقی از طرف هنرمندان حامی کارزار اجرا شد. سپس تعدادی از فعالین جنبش بین‌المللی زنان پیام‌های همبستگی خود را با کارزار زنان خواندند. در این میان شعله پاکروان مادر ریحانه جباری که توسط قداره‌بندان جمهوری اسلامی اعدام شد و خشم مردم ایران را برافروخت از جانب جنبش دادخواهی صحبت کرد. او گفت که او هم «مانند مادر زینعلی، همانند مادر اسماعیل بخشی دنبال عدالت» است. او گفت که مردم ایران بپا خاسته‌اند و قطعاً حکومت توان ایستاده‌گی در مقابل این‌همه فریاد عدالت‌خواهی نخواهد داشت. او ضمن حمایت از کارزار گفت که «دست همهی شما زنان جوان، دختران، پسران و مردان را به گرمی می‌فشارم و بلند و رسا فریاد می‌زنیم نه به حکومت مرگ و ارتجاع». سپس پیام جنبش جهانی ضد جنگ توسط یکی از فعالین افغانستانی ارائه شد که همچنین در مورد پایمال کردن حقوق زنان و سلطه‌ی مردسالاری مطلق در افغانستان بود.
او در ادامه در مورد اشغال افغانستان توسط امپریالیست‌ها و عواقب آن برای مردم نیز صحبت کرد و با شعار مرگ بر بنیادگرایی و مرگ بر رژیم‌های اسلامی ایران و افغانستان پیام را خاتمه داد. آنگاه پیام کارزار توسط فریده رضایی از فعالین کارزار ارائه شد که پس از اشاره به مبارزات چهل‌ساله‌ی زنان علیه جمهوری اسلامی اعلام کرد که زنان ایران نیاز به ناجیان امپریالیستی ندارند بلکه نیاز به همبستگی مردم جهان دارند که در کنار آنان بایستند.
پس‌ازآن درحالی‌که پرچم کارزار توسط تعدادی از فعالین جوان کارزار پیشاپیش صف حمل می‌شد راه‌پیمایی آغاز شد و شعارهای مرگ بر جمهوری اسلامی، سرنگون باد جمهوری اسلامی، نه به حجاب اجباری، بدن من حق من است... در خیابان‌های دن‌هاگ (لاهه) طنین‌افکن شد. در این راه‌پیمایی پرچم «مبارزه برای جهانی بدون مرز (افغانستان ـ ایران)» توسط فعالین و حامیان این تشکل حمل می‌شد که نشان از حمایت و پشتیبانی تشکل ما از این راه‌پیمایی مهم و تاریخی جنبش زنان ایران در خارج از کشور داشت. پس از یک ساعت راه‌پیمایی در محل «یادبود قربانیان جنگ جهانی دوم» گردهم‌آیی دیگری صورت گرفت؛ که با پیام‌ها ادامه یافت سپس تانیا آکفی شاعر افغانستانی با اشعار خوب و سنت‌شکنانه‌ی خود علیه مردسالاری تحسین حاضرین را برآورد. در انتها با شعار و سرود «آتیش بزن به روسری» که توسط دو تن از حامیان کارزار سروده شده بود روز دوم راه‌پیمایی کارزار پایان یافت.
آنگاه پس از صرف شام ـ که همراه بود با موزیک و رقص که حاکی از روحیه‌ی شاد و بالای شرکت‌کننده‌گان بود ـ سوار اتوبوس شده تا خود را به بروکسل برسانیم و برای روز نهایی راه‌پیمایی آماده شویم.
روز سوم راه‌پیمایی در بروکسل:
روزی پر از جوش‌وخروش بود. روزی مملو از فعالیت که توسط فعالین کارزار در بلژیک و پشتیبانان آن به‌خوبی سازمان‌دهی شده بود. در ابتدا به اعتصاب زنان بلژیک که کارزار زنان نیز بخشی از آن بود پیوستیم. ما همراه با زنان کارزار و حمایت از آنان و شعارهای‌شان پرچم تشکل «جهانی بدون مرز» را نیز برافراشتیم. در این محل فریبا امیرخیزی از فعالین کارزار در مورد کارزار و اهداف آن و راه‌پیمایی آن در دو روز گذشته سخنرانی کرد. درحالی‌که تعدادی از زنان کارزار با تی‌شرت‌ها و روبند قرمز و پلاکاردها و پرچم کارزار روی صحنه ظاهر شدند، فریبا سخنرانی کوتاه خود را ایراد کرد که مورد استقبال گرم قرار گرفت.
برنامه‌ی بعدی تظاهرات در مقابل سفارت ایران بود که برخی با اتوبوس کارزار و بقیه از طرق دیگر خود را به آنجا رساندند. علاوه بر فعالین کارزار و حامیان آن بسیاری دیگر ازجمله حامیان بین‌المللی کارزار از ملیت‌های مختلف که خود درگیر برگزاری روز 8 مارچ بودند به این تظاهرات پیوستند. به فاصله‌ی کوتاهی فریادهای «مرگ بر رژیم جمهوری اسلامی!»، «جمهوری اسلامی مرگت فرارسیده!»، «ما انقلاب نکردیم تا به عقب برگردیم!»، «حق زن، نه شرقی! نه غربی! جهانی است!» ... طنین‌افکن شد.
نیروهای شرکت‌کننده درین گردهم‌آیی بیشتر و نیرومندتر از قبل بودند. شعارها پرطنین و آتشین و بیانیه‌ها همچون روزهای قبل برجستگی و صلابت خاص و پیام متفاوتی داشتند که شرکت‌کننده‌گان کارزار را شدیداً تحت تأثیر قرار داده و به اهمیت مبارزه علیه زن‌ستیزی و دو نیروی مرتجع بنیادگرایی و امپریالیسم متوجه می‌ساخت.
وجیهه از فعالین سازمان هشت مارس به نماینده‌گی از بخش افغانستانی زنان سازمان بیانیه‌اش را در مورد شرایط افغانستان و عملکرد زن‌ستیزانه‌ی نیروهای اشغال‌گر و دولت اسلامی مزدور بخوانش گرفت.
او به افشاگری عملکرد رژیم مزدور و نیروهای اشغال‌گر پرداخته و عملکرد منفی آن‌ها نسبت به زنان را تبارز داد. او همچنین در بخشی از بیانیه‌اش گفت امپریالیست‌ها که ادعای آزادی زنان افغانستان از دست طالبان را داشتند اکنون در تبانی و سازش با آن‌ها می‌خواهند حاکمیت جهل و خرافات آن‌ها را تأیید و بر زنان کشور تحمیل نمایند. شعارهای آتشین رفقا لیلا و فریبا از فعالین و سازمان‌دهنده‌گان کارزار تا دوردست‌ها بگوش می‌رسید و علاقمندی خاصی را به صدها نفری که به تظاهرات پیوسته بودند می‌بخشید، خستگی را می‌زدود و جوش‌وخروش انقلابی را ایجاد می‌کرد. شکیب مصدق خواننده‌ی مبارز افغانستانی با آهنگ‌های شورانگیز و انقلابی در حمایت از زنان، بر گرمیِ گردهم‌آیی افزود.
پیام کارزار زنان توسط لیلا پرنیان درحالی‌که صدایش در اثر سه روز راه‌پیمایی و شعارهای بی‌وقفه گرفته‌شده بود، ارائه شد که مورد استقبال قرار گرفت. در انتها سرود «آتیش بزن به روسری!» خوانده شد.
آنگاه درحالی‌که تظاهرکننده‌گان شعار می‌دادند در یک راه‌پیمایی کوتاه به‌طرف سفارت آمریکا به راه افتادیم تا اعلام کنیم که رهایی مردم ایران و منطقه تنها به دست مردم و حمایت توده‌ها در سطح بین‌المللی امکان‌پذیر است. تظاهرات نسبتاً کوتاه اما پر محتوی در برابر سفارت آمریکا از ابهت و هیبت خاصی برخوردار بود. شعارها و سخنرانی‌ها به اعمال و نقشه‌های آمریکا برای دخالت‌گری در خاورمیانه، ایران و افغانستان هشدار می‌داد؛ و زنان کارزار اعلام کردند که ما اجازه نمی‌دهیم که آمریکا به نام زنان اما به دنبال منافع خود به دخالت‌گری در ایران و افغانستان و خاورمیانه بپردازد. شعارهای دیگری همچون نه به فاشیسم، آمریکا بیرون از عراق و افغانستان... سر داده شد. بیانیه‌ی کارزار در این مورد توسط مهسا روژان به زبان انگلیسی خوانده شد و همچنین بیانیه‌ی «مبارزه برای جهانی بدون مرز (افغانستان ـ ایران)» که توسط فرخنده از زنان افغانستانی بخوانش گرفته شد هشداری بودند به عملکرد آمریکای اشغال‌گر و متحدین‌اش در افغانستان و منطقه. هرچند فاصله‌ی ما از ساختمان سفارت زیاد و امکان نزدیک شدن به آن بعید بود؛ اما لحظه‌به‌لحظه بر تعداد نگهبانان سفارت افزوده می‌شد. پس‌ازآن بازهم به‌سرعت حرکت کردیم تا خود را به تظاهرات زنان بلژیک که توسط «مارش زنان» سازمان‌دهی شده بود بپیوندیم. جمعیت عظیم بود و گفته می‌شد که یکی از بزرگ‌ترین تظاهرات‌های بلژیک است و تظاهرات بی‌نظیری در مورد زنان. پرچم کارزار در پیشاپیش صف 15 هزارنفری پس از پرچم مارش زنان قرار گرفت. این مسئله در نتیجه‌ی مبارزه‌ی طولانی و متحد کردن سازمان‌دهنده‌گان تظاهرات ممکن شده بود. فعالین کارزار در بلژیک مدت‌ها برای متحد کردن نیروهای مختلف سازمان‌دهنده کار و فعالیت کرده بودند تا موضوع زنان ایران و اهمیت مبارزه‌ی زنان ایران بر سر خشونت دولتی و حجاب اجباری را به‌مثابه‌ی یکی از مسائل مرکزی این تظاهرات قرار دهند. قرار گرفتن کارزار در پیشاپیش این تظاهرات نتیجه‌ی چنین کاری بود. شعارها و پلاکاردهای کارزار عظمت و برازندگی خاص خود را داشت. تظاهرات انترناسیونالیستی و شورانگیز، بود. بیانیه‌ی کارزار زنان ایران در گردهم‌آیی پایانی برازندگی خاص خود را داشت.
شور و شوقی که شرکت‌کننده‌گان در صف کارزار را در برگرفته بود بی‌نظیر بود و هیجان و شور خاصی را به‌خصوص در انتهای تظاهرات و گردهم‌آیی آخر آن بخشیده بودند.
پس از اجرای یک خواننده‌ی جوان مترقی نوبت به پیام کارزار رسید که بازهم درحالی‌که بنر کارزار و تعدادی از فعالین بر روی سن رفتند، پیام کارزار توسط مهسا به زبان انگلیسی ارائه شد که مورد استقبال قرار گرفت؛ و پس از مدتی درحالی‌که پیام‌ها و برنامه‌های هنری پایان نیافته بود ما به‌سوی سالن حرکت کردیم تا در جشن پایانی راه‌پیمایی کارزار شرکت کنیم.
لمان خواننده‌ای که قرار بود شب در سالن برنامه اجرا کند از همان ایستگاه مترو شروع کرد و جشن همبستگی کارزار از همان لحظه برای ما آغاز شد سرود جنگل، بلا چاو و ... در طول راه ادامه یافت. وقتی به سالن برنامه رسیدیم، جوانان دسته‌به‌دسته وارد می‌شدند و در هر گوشه‌ای جمع شده و در مورد مبارزات آن روز با هم صحبت می‌کردند. درحالی‌که برخی در حال تهیه‌ی غذا و نوشیدنی بودند برنامه‌های هنری شروع شد. صدها نفر که لزوماً در همهی برنامه‌های روز با ما نبودند در این برنامه شرکت کردند تا همبستگی خود را با کارزار زنان اعلام کنند.
جشن پایانی کارزار عالی و شورانگیز بود. پیام کارزار و حضور خواننده‌گانی مانند، شکیب مصدق خواننده مبارز افغانستانی، «لمان» خواننده‌ی مترقیِ زن ترک، «سیلویا ابالس» خواننده‌ی فمینیست مکزیکی همچنین «جو بی» خواننده‌ی جوان لهستانی‌الاصل نه‌تنها بر تنوع برنامه‌های هنری افزود، بلکه جنبه‌ی انترناسیونالیستی مسئله‌ی زنان را بیش‌ازپیش مشخص می‌کرد. این برنامه با رقص و پای‌کوبی حضار گره خورد و خستگی شرکت‌کننده‌گان را زدود.
با پایان این برنامه، راه‌پیمایی سه‌روزه‌ی کارزار زنان در اینجا خاتمه یافت. سازمان‌دهنده‌گان زحمات بسیاری کشیدند تا چنین برنامه‌ای موفق، تاریخی و پرتجربه‌ای را بیافرینند. همگی و به‌خصوص کارزار و سازمان‌های شرکت‌کننده در آن دوستان تازه‌ای یافتند؛ و نیروی تازه‌ای گرفتند تا مبارزات خود را گسترده‌تر کنند.
اما برنامه‌ی کارزار محدود به راه‌پیماییِ سه‌روزه در شهرهای هامبورگ، دن‌هاگ و بروکسل نبود. ما اطلاع یافتیم که فعالین کارزار و حامیان ایرانی و بین‌المللی آن در همبستگی با کارزار زنان و در همبستگی با راه‌پیماییِ سه‌روزه در برخی نقاط جهان ازجمله در اسکی‌شهرِ ترکیه، مونترال، ونکوور و کبک در کانادا در واشنگتن دی‌سی در آمریکا و سیدنی در استرالیا برنامه‌هایی در روز 8 مارس برگزار کردند که برای گزارش آن‌ها می‌توان به سایت کارزار مراجعه کرد.
مبارزه‌ی زنان کارزار نه‌تنها نشان داد که زنان قصد عقب‌نشینی ندارند بلکه شور و هیجان زنان باتجربه در کنار زنان و دختران جوان همراه با همهی کسانی که این مبارزه را حمایت کردند نشان از آن دارد که تا سرنگونی جمهوری اسلامی، مبارزه‌ی زنان به‌صورت قدرتمندی ادامه خواهد داشت. مبارزه‌ی کارزار زنان یک‌شبه و بر مبنای تصمیم آنی و یا برای انجام وظیفه صورت نگرفت و شور و هیجانی که آفرید آنی و لحظه‌ای نبود بلکه بر اثر بیش از 2 سال تدارک سیاسی، تشکیلاتی و مبارزات عملی متعدد و تلاش برای متحد کردن خود و متحد کردن بخش‌هایی از زنان مبارز کشور و دیگر کشورها ایجاد شده بود. اینان زنانی هستند که کارزاری برای مبارزه‌ای پی‌گیر و انقلابی و در خدمت منافع توده‌ها بر پا کرده‌اند.
ما فعالین «مبارزه برای جهانی بدون مرز» با شرکت خود در راه‌پیمایی کارزار پشتیبانی کامل خود از کارزار زنان و مبارزات زنان علیه خشونت و علیه حجاب اجباری به‌مثابه‌ی مرکز خشونت دولتی علیه زنان را اعلام کردیم، تجارب بسیار کسب کردیم و بسیار آموختیم تا آن را در راه مبارزه علیه سیستم‌های ارتجاعی ایران و افغانستان و حامیان بین‌المللی آن‌ها و درراه مبارزه برای جهانی بدون مرز بکار بریم.
پیش به‌سوی مبارزات گسترده و توده‌ای و انقلابی علیه جمهوری اسلامی
مبارزه برای جهانی بدون مرز (افغانستان – ایران)
۱۵ مارچ (مارس) 2019
*در گویش هرات به چارچوب و قالب گفته می‌شود. (توضیح ویراستار)