شورش مردم علیه رژیم سرکوبگر جمهوری اسلامی!
مردم ستمدیده شهر و روستا در بیش از 100 شهر به پا خاسته اند. افزایش قیمت بنزین هم چون جرقه ای بود بر انبار فشرده خشم توده ها که منفجر شد. این مردم خشمگین خصوصا جوانان زن و مرد در برابر تهدیدهای رژیم، بگیر و ببند ها، کشتن دهها نفر عقب نشینی نکرده اند. حمله و به آتش کشیدن شعب مختلف بانک ها، کلانتری ها، مراکز مذهبی، ماشین های نیروهای سرکوبگر، آتش زدن عکس خامنه ای، خمینی و روحانی و... نمونه ای است از عصیان مردمی که جانشان به لب رسیده است. مردم ستمدیده ای که در ابعاد میلیونی چیزی برای از دست دادن ندارند.
سران رژیم پس از اعلام افزایش قیمت بنزین فکر نمی کردند با چنین خشمی از جانب مردم در شهرهای گوناگون روبرو شوند. در نتیجه هر یک تلاش کردند پای خود را از این واقعه بیرون کشند. اختلافات درون هیئت حاکمه بار دیگر بر سر افزایش قیمت نفت بالا گرفت. برخی از نمایندگان مجلس شان تهدید به استعفا کردند و برخی اعلام کردند که باید در مجلس بسته شود، چرا که نظر نمایندگان در بالا بردن قیمت بنزین پرسیده نشده است! خامنه ای برای این که از ابعاد درگیری سران رژیم جلوگیری کند، به میدان آمد و اعلام کرد که از بالا رفتن قیمت بنزین حمایت می کند و این حمایت قرار است از بروز بیشتر تضادها جلوگیری کند! اما این اتحاد و سازش باندها و جناح های مختلف به گرد خامنه ای و موضع گیریش که در خدمت به حفظ نظام قرار دارد، موقتی است، چرا که تضادهای درون آنان به سطح بالائی رسیده است. این تضاد هاهیچ ربطی به مردم و منافع مردم ندارد.
این کاملا مشهود است که رژیم جمهوری اسلامی برنامه اقتصادی ایران را در چارچوب اقتصاد جهانی قرار داده و همواره تلاش کرده است که هر چه بیشتر اقتصاد را در شبکه ی سرمایه ی مالی امپریالیستی ادغام کند. این روندی بوده است که در طول 40 سال گذشته به پیش رفته و هم چنان در این مسیر حرکت می کند. سیاست های رژیم به طور روز افزونی منطبق بر برنامه های اقتصادیی قرار دارد که توسط موسسات مالی بین المللی، به طور مشخص صندوق بین المللی پول و بانک جهانی تنظیم و به کشورهایی هم چون ایران تحمیل می شود تا این ادغام را در خدمت به سرمایه های امپریالیستی ممکن و تسهیل کند. خصوصی سازی ها، جهت دادن تولیدات کشاورزی برای بازار جهانی، اتکا بیش از پیش به نفت، حذف سوبسید ها هم چون نان و یا افزایش قیمت بنزین در این راستا قرار دارد. پیشبرد این سیاست های ضد مردمی است که میلیون ها نفر از مردم را به زیر خط فقرکشانده است.
در این میان بخش بزرگی از ریاضت کشی اقتصادی به زنان تحمیل شده است. ستم جنسیتی بیش از همه اقشار و طبقات برگرده ی زنان کارگر و زحمتکش قرار دارد. خشم و تنفر زنان از رژیمی که به مدت 40 سال با تحمیل حجاب اجباری، تحمیل انواع و اقسام قوانین ضد زن مبتنی بر شریعت اسلامی و اعمال خشونت عریان بر آنان در همه عرصه های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی چنان فشرده شده است که بازتاب اولیه آن را در گسترش و ارتقای مبارزه علیه حجاب اجباری و نقش مهم گرفتن آنان در همه مبارزاتی که از دیماه 96 آغاز گشته و تا کنون ادامه دارد را می توان دید. اما کمبودی که در همه مبارزات و در همین روز های شورش مردم علیه افزایش قیمت بنزین به چشم می خورد نبود شعار هایی است در ضدیت با ستم جنسیتی. اگر در مبارزات اخیر خواسته های زنان خصوصا شعار حجاب اجباری مرکز خشونت دولتی علیه زنان طرح و توده ای شود، هم در گسترش شرکت زنان در این مبارزات نقش تعیین کنننده ای را خواهد داشت و هم به طرح خواست های سیاسی و خط کشی عمیق تر با رژیم جمهوری اسلامی خدمت می کند.
زنان برای این که بتوانند در مبارزات جاری در جامعه، خواسته های خود را که در مرکز آن ضدیت با حجاب اجباری و پیش گذاشتن شعار کنترل بدن من حق من است نه هیچ دولت، مذهب و فردی، به طور آگاهانه و نقشه مند طرح کنند نیاز به متشکل شدن دارند. در شرایط حساس و خطیر کنونی ایجاد تشکلات انقلابی توده ای زنان از اهمیت سرنوشت سازی برخوردار است. وجود این تشکلات باعث می شود که در هر کوی و برزنی که مبارزات مردم علیه رژیم جمهوری اسلامی پیش می رود، زنان آگاه قادر شوند شعارها و خواسته های نیمی از جمعیت جامعه را در ضدیت با انقیاد زنان پیش گذاشته و به هرگونه اتحاد مردسالارانه بین مردم و رژیم ضربه وارد آورده و این چنین پیکان مبارزه را علیه کلیت رژیم جمهوری اسلامی تیزتر کنند.
کارزار مبارزه با خشونت دولتی، اجتماعی و خانگی بر زنان در ایران – 18 نوامبر 2019
Karzar.zanan.london2016@gmail.com
www.kaarzaar.org
https://facebook.com/kaarzaar
https://instagram.com/kaarzaarhttps://twitter.com/kaarzaar