فرهنگ عمیق و ریشه دار مالکیت بر تن زن و نبود حمایت های واقعی و مکفی برای حفظ امنیت زنان، حتی در کشور های غربی که مدعی پاسداری از حقوق زنان بوده ولی همزمان با قوانین و بوروکراسی عریض و طویل خود، در اغلب موارد زنان را از شکایت علیه خشونتِ مردان منصرف می سازد؛ زمینۀ رشد آمار قتل های ناموسی می باشد.
در روز ۲۳ آبان‌ماه ۱۴۰۳ هم، زنان زندانی سیاسی اوین همزمان با شرکت در کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام، برای دومین بار اقدام به تحصن و دادن شعارهای ضدحکومتی و شعارهایی بر علیه اعدام کرده بودند.
ما زنان تاریخاً قربانیان مطیعی نبوده و نیستیم. هرگز از عواقب شورش و سرکشی نهراسیده‌ایم، هرچند بهای گزافی پرداخته‌ایم.
صدای وریشه مرادی و همه زندانیان سیاسی باشیم .
سیستان و بلوچستان، با بالاترین نرخ بیکاری، با پایین ترین امکانات رفاهی، بهداشتی و آموزشی؛ از محروم ترین مناطق کشور می باشند.
جمهوری اسلامی که همواره از مهاجرین افغانستانی، استفادۀ ابزاری کرده و با استفاده از موقعیت شکنندۀ اقتصادی و اجتماعی آنان تحت حکومت طالبان، نه تنها در بازار کار شدیدترین اشکال استثمار را بر آنان تحمیل کرده، بلکه با وعده اسکان قانونی خود و خانواده، آنان را در قالب لشکر نظامی فاطمیون، روانۀ میدان های جنگ اقتدارطلبانۀ خود در سوریه نموده است؛ حالا هیچ ابایی ندارد که به تناسب سیاست های روز خود و برای اخراج وحشیانه و تحمیل فشار بیشتر، با تشدید افغان ستیزی؛ ادامۀ زندگی آنان را در ایران، به کابوسی وحشتناک تر از گذشته بدل کند و در این مسیر با همکاری نیروهای مرتجعی چون سلطنت طلبان، توده های نا آگاه را نیز با خود همراه سازد.
پاکستان سه روز متوالی شاهد تظاهرات دانشجویی در پی تجاوز به یک دانشجوی دختر در پردیس کالج زنان پنجاب بوده است. تا زمانی که افشای تجاوز، تابو باقی بماند؛ قربانیان تجاوز، نه از سوی حکومت، نه از سوی جامعه و نه از سوی خانواده؛ هیچگونه حمایتی را دریافت نمی کنند. اعتراضات علنی و گستردۀ اجتماعی، قدمی است برای شکستن این تابو و شکستن سکوت قربانی.
این نه اولین و نه آخرین حملۀ کثیف نظام و ایادی اش علیه زنان بود. علاوه بر حملات مستمر گشت ارشاد؛ از ماجرای پونز کوبیدن بر پیشانی زنان «بد حجاب» اوایل انقلاب گرفته، تا ناپدیدشدن بسیاری از زنان و کشف جنازه هایی که پرونده هایشان بسته شد، از اسید پاشی تا حمله به سر و چشم و صورت زنان با تفنگ های ساچمه ای، و تا حمله با سطل ماست و.... این پروژۀ مستمر حملات وحشیانۀ نظام و ایادی اش علیه زنان، نشان می دهد که حکومت تا به چه اندازه ازمبارزه و تمرد زنان مقابل هر گونه سرکوب و کنترل، و در نتیجه تکثیر جسارت در جامعه، در هراس است!