کور خوانده‌اید ما شروع شورشیم!
از اولین ساعاتی که خبر سقوط هلی کوپتر رئیسی، قاتل هزاران زندانی سیاسی ۶۷ و رئیس جمهور نظام اعدام و کشتار، پخش شد؛ مردم در سراسر کشور، شادی و مسرت خود را با جشن و پایکوبی گسترده نشان دادند. اگر چه رئیسی تنها یکی از مهره های منفور و جانی این نظام فاشیست و سرکوبگر بود و شادی واقعی مردم با سرنگونیِ انقلابی کلیتِ این حکومت منحوس و به پای محاکمه کشیدن تک تک آنان است که کامل می شود؛ ولی مردمی که دادخواه خون ده ها هزار از بهترین و مبارزترین فرزندان خود هستند، حق دارند که در مرگ هر یک از این عاملین و آمرین کشتار عزیزانشان، شادی و پایکوبی کنند. «در پایان حتی اگر یک نفر از ما زنده بماند بر سر گور تک تک شما خواهد رقصید.»
این چرخه زن‌کشی همچنان ادامه خواهد داشت اگر جامعه واکنشی در برابر آن از خود نشان ندهد. بیداری جامعه نسبت به زن‌کشی و زنستیزی، یک مسئولیت و وظیفه انسانی بوده و معیاری برای سنجشِ بیداری وجدان بشری خواهد بود.
تنها حضور و تردد این زن جسور بدون حجاب اجباری در شهر، مبارزه ای شجاعانه است برای به سخره گرفتن قدرت نمایی های وحشیانۀ حکومت و به مصاف طلبیدن آن؛ اما او همزمان، با حمل یک ساک دستی پارچه‌ای که روی آن نوشته شده «توماج یک ملت است، ملت را آزاد کنید»؛ شهامت، حضور و نقش فعال زنان را در همۀ عرصه های مبارزاتی آشکار می سازد.
نسل کشی وحشیانه مردم فلسطین، که یکی از ننگین ترین جنایاتی است که در تاریخ ثبت خواهد شد؛ بار دیگر ماهیت فاشیستی حکومت های امپریالیستی به اصطلاح «دمکرات» را بر جهانیان بازنمود و چارچوب تنگِ «آزادی فکر و عقیده» را در «جهانِ آزاد» به نمایش گذاشت!
این صحنه ها نمایشکر همکاری نژادپرستان اسرائیل با حکومت فاشیست در نسل کشی وحشیانه در غزه است. پس از انفجار باران بمب و موشک و استفاده از تمامیِ سلاح های مرگ بارِ اهدایی از سوی امپریالیست ها برای تداوم نسل کشی در فلسطین؛ گرسنگی و قحطی، دومین ابزار کشتار جمعی و به ویژه نابود ساختن کودکان در فلسطین است که حکومت اسرائیل با همراهی نیروهای امپریالیستی و با همکاری مستقیم فاشیست های شهرک نشین، به آن متوسل شده است. فشار افکار عمومی، همراهی تمامی وجدان های بیدار در جهان و وحدت و همبستگی تمامی زحمتکشان و ستمدیدگان در سراسر دنیا، تنها سلاح و ابزار بازدارنده ای است که مردم فلسطین می توانند به آن امیدوار باشند.