همزمان، ترامپ فاشیست همه راه ها را به روی مهاجران بسته و با مجرم خطاب کردن مهاجران، می خواهد آنان را به زندان گوانتانامو بفرستد. این فشارهای راسیستی در شرایطی بر مهاجر و پناهجو اعمال می شود که آنها به دلیل ناامنی و جنگ هایی که این کشورها مخصوصا کشورهای امپریالیست بانی آن اند، خانه و زندگی شان را ترک و راه مهاجرت را پیش می گیرند؛ برای پناهجو و مهاجر اما دیگر هیچ جای این جهان امن نیست.
زنان معترض افغانستان، به جای چنگ زدن به دامان امپریالیست ها که هم خود بانی و حامی طالبان می باشند، و هم خود در زن ستیزی و دیگر ستیزی و فاشیسم مقام اول را دارند؛ باید که هوشیارانه دوست و دشمن و حامیان و لابی گران دشمنان شان را شناخته و مبارزه درستی را به پیش ببرند.
اعدام دستکم ۸۷ زندانی طی ماه گذشته میلادی در ایران! این رقم نسبت به همین دوره زمانی در سال گذشته دستکم ۱۳ مورد و معادل ۱۷.۵٪ افزایش داشته است. این در شرایطی است که سال گذشته میلادی هم جمهوری اسلامی با اعدام دستکم ۹۰۱ نفر رکورد دار اعدام در جهان بوده است.
به دنبال افزایش فقر و بیکاری در افغانستان، بسیاری از زنان برای تأمین نیازهای اولیه زندگی، ناچار به فروش موی خود شده اند. از آنجا که زنستیزی بخشی از هویت حکومت های اسلامی و حجاب اجباری نماد آن است؛ مرتجعین طالبان نه تنها با این رفتارها، شدت انزجار شان از زن و هنر نشان را می دهند، بلکه می خواهند به زنان پیام برسانند که ما برعلاوه محو شما از اجتماع و حبس تان در پستوی خانه، هرچه که مربوط به شما اند را نیز از دید عموم محو می کنیم.
رهایی زن، رهایی جامعه است. مبارزه با فرهنگ منحوس مردسالاری و حق مالکیت بر بدن زن، گامی است برای ارتقای کل جامعه به سمت زندگی عاری از ستم و استثمار ؛ و سرنگونی حکومت جمهوری اسلامی که با تمام قوا، به تحکیم این فرهنگ متعفن، کمر همت بسته است؛ اولین قدم در این راه می باشد.
با روی کار آمدن ترامپ در ایالات متحده و قدرت گیری احزاب راست در اروپا، زنگ خطر رشد راسیسم و فاشیسم در سطح جهان، بلندتر از پیش به صدا درآمده است. زنستیزی و کنترل بدن زن، یکی از بارزترین ویژگی های قدرت های راست و ارتجاعی است که در نبود یک آلترناتیو قدرتمند انقلابی، به خود اجازۀ جولان دادن و پیشروی در سیاست جهانی را می دهد.
کانی نوجوان و دختر عمویش، به فاصلۀ یک سال به دست پدران خود به قتل رسیدند؛ چراکه فرهنگ منحوس و مردسالارانۀ «حفظ ناموس»، که در راستای ایدئولوژی حکومت می باشد و با فرهنگ سازی و قوانین زنستیزانه، آن را در سطح جامعه توسعه می دهند، نه تنها این حق را به پدر تفویض می کند، بلکه او را مکلف به انجام آن می سازد.
صدور چنین احکامی، در شرایطی که هیچ گونه ضمانت اجرایی واقعی در پی ندارند، عملا تنها ایجاد کنندۀ امید واهی در میان برخی زنان و معترضین بوده و با به انحراف کشیدن مسیر مبارزات، به جای اتکا به نیروی خود و متحدین ستمدیده و زحمتکش جامعه، زنان را منتظر رسیدن «ناجی از آسمان» نگاه داشته و به حمایت های قدرت های بین المللی امپریالیستی دلخوش می سازد؛ همان قدرت های امپریالیستی که خود بانی و حامی جنگ در جهان و گروه های زنستیز و مرتجعی همچون طالبان اند.
اعتراضات سراسری علیه حکم اعدام، هر روز ابعاد گسترده تری به خود می گیرد. هر هفته تعداد بیشتری از زندان های کشور به اعتصاب سه شنبه های نه به اعدام می پیوندند.همزمان شاهد دیوار نویسی های گسترده و همبستگی دانشجویان تربیت مدرس و بسیاری از اقشار به این اعتراضات می باشیم.
برای سرور مردم غزه در خیابان، بازگشت‌شان به شهری ویران. برای آزادی گروگان‌ها و زندانیان آزاد شده. برای پرواز کبوترِ صلح در آسمان غزه....