این چرخۀ بیمار جهانی باید که در هم کوبیده شود و این اقدامی است که تنها با همبستگی جهانی زحمتکشان و ستمدیدگان میسر می شود!
حساسیت و هوشیاری زنان، که نه تنها به عنوان نیمی از اقشار جامعه همراه با مردان، اشکال مختلف ستم را تجربه کرده اند، بلکه به واسطۀ «زن» بودن همواره تحت ستم مضاعف جنسیتی هم بوده اند، برای شنیدن صدای پای سرکوب و دیکتاتوری؛ بسیار بالاتر است. تجربۀ جمهوری اسلامی و مقاومت سراسری زنان در اسفند ۵۷ یادآور این واقعیت است و حالا بار دیگر حضور اعتراضی و حساسیت زنان ڕۆژآوا که هم ستم ملی و هم ستم جنسیتی را تجربه کرده اندِ تأییدی ی بر این مدعاست.
گرسنگی، بیکاری، فقر، محرومیت های بهداشتی و آموزشی و به طور کلی پایین بودن فاجعه بار استاندارد زندگی در کل کشور و به ویژه در این مناطق محروم با وجود منابع طبیعی سرشار؛ تنها حاصل دزدی، فساد و تمرکز صرفِ بودجۀ کشور بر روی اهداف فرهنگی و نظامی حاکمیت فاشیست جمهوری اسلامی در جهت حفظ ارکان قدرتش در کشور و منطقه می باشد.
لیلا حسین زاده در بخشی از مصاحبه می گوید، ویژه خواندن اخراج از دورۀ کارشناسی برای یک دانشجو، در حال حاضر و در میان امواج سهمگین سرکوب که شدیدترین نوع آن یعنی حکم اعدام رو داره در بر می گیره، گفتن از چنین چیزی، نا عدالتی در گفتاره. ... همه امیدم اینه که مهمترین متحدان انقلاب و عاملان انقلاب در ایران، هم رزم طبقۀ کارگر در این سرزمین، که ملل تحت ستم و جنسیت های تحت ستم و مذاهب تحت ستم هستند، امکان شکلی از اتحاد برای رسیدن به یک دمکراسی در معنای واقعی کلمه رو ممکن بکنند.
پنجشنبه ۶ ام دی ماه، مصادف بود با هفتمین سالگرد حرکت شجاعانۀ ویدا موحد که آغاز گر فصلی دیگر از مبارزات زنان علیه حجاب اجباری شد. ویدا که در یک پرفورمنس ابتکاری برسکویی در خیابان انقلاب ایستاد و روسری خود را بر چوب آویخت، بیست دقیقه بعد بازداشت شد ولی زنان بیشماری از سنین مختلف و در جای جای کشور با ادامۀ این مبارزه، علیه حجاب اجباری قیام کردند و مبارزات زنان خیابان انقلاب را رقم زدند. زنان ایران مبارزه علیه جمهوری اسلامی را با اعتراض به حجاب اجباری و قوانین زنستیزانه حکومت، از فردای قدرت گیری این نظام آغاز کردند، اما حرکت ویدا، نقطۀ عطفی در این مبارزات بود که اعتراضات آنان را از شکل تدافعی به شکلی تعرضی ارتقا دارد و زمینه را برای مبارزات جسورانه، رادیکال و انقلابی زنان در قیام ژینا مهیا ساخت. مبارزاتی که همچنان ادامه دارد و می رود تا حجاب اجباری را با کلیت نظام زنستیز و فاشیست جمهوری اسلامی در هم کوبیده و به زباله دان تاریخ بسپارد.
کف خیابان برایم از سال ۱۳۸۸ شروع شد. جنگی که از سهم‌خواهی اصلاح‌طلبان و کشمکش‌شان بر سر قدرت شروع شد و با تداوم حضور مردم در خیابان‌ها و رادیکال شدن شعارها از کنترل رژیم خارج شد. با گذشت چند هفته و کشته شدن تعدادی از متعرضان و افشای «جنایات کهریزک، مسیر اعتراضات نیز متفاوت شد. خاستگاه معترضان از سقف مطالبه‌ی اصلاح‌طلبان فراتر رفت و اوج تضادها در شعارهایی که راس قدرت را هدف گرفته بود، خود را نشان می‌داد
میگه : پس ما چی هستیم؟ ما اینجاییم و هیچ‌کجا نمی‌ریم و ایستاده‌ایم برای آزادی!
همزمان با اخبار و روایات وحشتناکی که از شرایط زندان های رژیم اسد و به ویژه زندان زنان در سوریه، منتشر شده است؛ یک گزارش مفصل با همکاری زنان سیاسی آزاد شده از زندان در ایران، در رابطه با وضعیت زنان محبوس در زندان قرچک ورامین و شرایط غیر انسانی در این زندان، تهیه و منتشر گردیده است. این گزارش که تنها گوشه هایی از فجایع جاری در زندان قرچک وزامین را منعکس می سازد؛ سند دیگری است در اثبات این واقعیت که تمامی نظام های واپسگرا و فاشیست، در سرکوب زنان گوی رقابت را از یکدیگر می ربایند و از تجربیات یکدیگر هم درس می گیرند.