در روزهای گذشته یک تیم مرکب از سه بازجو و مقامات ارشد وزارت اطلاعات از تهران به رشت اعزام شده اند و به زندان لاکان رفته و برای ساعت ها شریفه محمدی را تحت شکنجه روحی و بازجویی و تهدید و تحقیر قرار داده اند تا او علیه خودش، فعالیت هایش و تشکلات مستقل کارگری اعتراف و اقرار اجباری کند.

برای این که هیچ کودکی اسیر این روابط اجتماعی زن ستیزانه نشود، برای این که هیچ کودک دختری مجبور به تن دادن به تن فروشی چه به شکل «قانونی» و چه به شکل برده جنسی در بازارهای «مدرن» سرمایه داری نشود، باید مبارزه را در جهت زیر و رو کردن این مناسبات و روابط زیربنایی و روبنایی کهنه و پوسیده در افغانستان و ایران سازماندهی کرد.

راه صحیح مبارزاتی زنان، مخصوصا زنان افغانستان، این است که بجای مبارزه از راه دین؛ علیه حکومت مذهبی، علیه هر گونه دخالت گری مذهبی در زندگی زنان، برای سرنگونی تمامیِ نظام های زنستیز، طبقاتی و پدر/مرد سالار و برای رسیدن به یک جهان عاری از هر نوع ستم و استثمار مبارزه کنند!

زینب جلالیان: « از ۸۸ تهدید می‌شوم که اگر توبه نکنم زنده‌به‌گورم می‌کنند » زینب تاکید می کند که در زندان «آزاد تر» است اگر «قرار است بیرون از زندان حقیرانه زندگی کند.»

میلیون ها نفر از مردم بویژه زنان که شلاق دین و شریعت اسلامی رژیم در طول چهل و پنج سال بر گرده شان فرود آمده است، خواهان جدایی دین از دولت هستند.

پاسخ زن به این اقدام: \"اگر سنجاق سینه با پرچم آمریکا، بریتانیا یا اوکراین را داشتم، از من نمی‌خواستید آن را بردارم\"